Mr. Bad Guy na cenzurowanym

[aber]

Dyskusja na temat pierwszego solowego albumu Freddiego.



Data wydania: 29 kwietnia 1985 r.

Tracklista:

1. Let's Turn It On
2. Made In Heaven
3. I Was Born To Love You
4. Foolin' Around
5. Your Kind Of Lover
6. Mr. Bad Guy
7. Man Made Paradise

8. There Must Be More To Life Than This
9. Living On My Own
10. My Love Is Dangerous
11. Love Me Like There's No Tomorrow

[zgredzik]

przyjemna płytka, oceniam na mocną 4. Fred był lepszym kompozytorem i teksciarzem w Q niż w solowych projektach. to bybylo na tyle. piekne Love Me Like There's No Tomorrow, imprezowe Living on My Ownn, ładne TMBMTLTT. do tego jeszce I Was Born To Love You i Your Kind of Lover. i oto wszystkie jasne punkty tego albumu.

[Tomasz]

Zgodzę się z Tobą co do mocnych stron albumu, ale z zastrzeżeniem - Foolin' Around też bardzo lubię. A już wersja 12' foolin' to w ogóle cudowna jest. Dla mnie płyta na 5, lubię Hot Space, Jacksona i muzykę lat 80.więc ta specyficzna aranżacja mi nie przeszkadza. Nie przepadam natomiast za późniejszymi remixami kawałków z MBG - o ile LOMO miało jakiś sens bo eurodance koło 1992 żył pełną parą więc podbił dyskoteki o tyle inne mixy są nieporozumieniem. Wyjątkiem jest My love is dangerous wolf mix, który jest lepszy od oryginału.

[Kacio94]

Trójeczka ode mnie, album bardzo średni. Piosenki z dużym potencjałem, lecz ten potencjał został niestety zabity, chyba Freddie był myślami gdzieś indziej...
Najlepszymi piosenkami albumu są... hmm... Man Made Paradise, I Was Born To Love You i... no nie wiem, ciężko powiedzieć. No nic. 3 zasłużona ode mnie, na szczęście następny album już był bardzo dobry

[david82]

[aber]

9 (Monachium).

[Kacio94]

Wiem o tym, że Mack i Monachium, szkoda tego, mogło być lepiej, trudno.

[shamar]

Patrząc z perspektywy czasu (i remiksów) to całkiem niezła płyta jest. 4 czy 5 piosenek trochę dołuje ale przynajmniej połowę "wyciągają" nowsze remiksy (Living On My Own, My Love Is Dangerous). A takie "MiH" w wersji Queen na znacznie wyższy poziom (choć oryginał, szczególnie extended, też lubię).
Do reszty numerów nie mam większych zastrzeżeń.

Daję 3+/6 za oryginał i 4/6 za wersję z częściowo podmienionymi remiksami.

[kaszmira]

Daję 5 bo mam do niej sentyment z dzieciństwa.
Teraz lubię od czasu do czasu posłuchać jej w aucie:)

[Kaczistka]

Mimo, że nie jest tak dobra moim zdaniem jak tworzone z zespołem, to mam do niej słabość.

[Gnietek]

Jeśli ktoś twierdzi, że Queen = Freddie, to tu ma dowód, że nie bardzo. Owszem, ten album brzmi tak jak płyty Queen z lat 80. (nawet producent był ten sam), ale ani nie ma tu tak różnorodnych pomysłów, ani takiej gitary (choć zdaje się, że Freddie specjalnie zatrudnił gitarzystę grającego podobnie do Maya, tak dobrych solówek na "Mr. Bad Guy" jednak nie ma), ani takich harmonii wokalnych. A co do wokalu, to nie dość, że tu po raz pierwszy już dobitnie słychać, jak Freddiemu obniżył się głos, to jeszcze pan Mercury wydziera się tu wniebogłosy, tak, że ledwo głos mu się nie załamuje, co dla mnie jako słuchacza niekoniecznie jest przyjemne. I to tyle, jeśli chodzi o wady, bo same piosenki są jednak całkiem fajne.
Nawet jeśli wybitnych rzeczy tu nie ma, to od zawsze (a dokładniej - od jakichś 10 lat, bo wtedy ten kawałek poznałem) uwielbiam przebój "I Was Born to Love You". Radosny, szybki, po prostu pełen radości życia, zmuszający do skakania (no, ogólnie do ruchu, zależy jak kto wyraża ruchem radość życia ). Cały Freddie. Bardzo lubię też pełen rozmaitych wokali i zawierający orkiestracje kawałek tytułowy. Posiadającemu znakomite możliwości wokalne Freddiemu podkład symfoniczny ewidentnie pasował. Dodam, że tu akurat wokalista pokazuje swoje możliwości nie tylko przez wydzieranie się, ale głównie przez modulację. To mi o wiele bardziej odpowiada. Na pewno fajny jest ten jedyny "refleksyjny" utwór na płycie, czyli "Made in Heaven". Jednocześnie chyba tylko tu chórki są na poziomie tych z Queen. Niestety, mocno tu słychać plastikową produkcję. Takie "Let's Turn It On" czy "Foolin' Around" to z jednej strony imprezowe, rytmiczne kawałki, ale z drugiej strony technicznie są one dość skomplikowane - z wokalnymi wygibasami takimi jak tu mało kto by sobie poradził. Jak już jednak pisałem, ciągłe wrzeszczenie Freddiego męczy moje uszy. Wspólny mianownik te utwory mają jeszcze z "My Love Is Dangerous", z tym, że ten numer zaczyna się dość powolnym skandowaniem tekstu, a kończy bardzo szybką częścią instrumentalną. Jeszcze bardziej wyróżnia się "Your Kind of Lover", które zaczyna się niczym jakaś sentymentalna ballada, a po około minucie nagle klimat zmienia się w kolejny dyskotekowy kawałek. Wolałbym, żeby się nie zmieniała, bo początek był bardzo przyjemny, a tych radosnych, dyskotekowych kawałków jest tu już za dużo. Niemniej tutaj wyróżnia się bardzo fajne pianino (jest go stosunkowo dużo) i miłe skatowanie Freddiego, które uzupełnia wersy. Na pianinie i wokalu w większości oparta jest ładna ballada "There Must Be More to Life than This", jednak znowu - Freddie śpiewa ze zbyt wielką mocą. Zamiast klimatu robi się popis techniczny. Poza tym po chwili wchodzą tu też kiepsko brzmiące syntezatory, które psują nastrój. Sam utwór jest świetny, ale zdecydowanie wolę wersję demo z delikatnym wokalem Michaela Jacksona, która krąży gdzieś po internetach. Rażąco sztuczny rytm "Man Made Paradise" psuje całkiem fajny efekt uzyskany dzięki zestawieniu (wręcz dialogowi) dwóch wokali Freddiego - "wydzierającego się" , ze spokojnym niskim. Za to kończący utwór fragment a cappella, gdzie Mercury prezentuje bardzo wysokie, nałożone na siebie wokalizy jest już zaiste cudny. Ma swój urok także "solówka" w środku piosenki, gdzie różne instrumenty (ale głównie syntezatory) prześcigają się nawzajem.
Są tu właściwie tylko dwa utwory, w których wady według mnie przeważają nad zaletami - "Living on My Own" i "Love Me Like There's No Tomorrow". Pierwszy jest masakrycznie pocięty wyeksponowanym automatem perkusyjnym. Szkoda, bo znowu mamy tu ładne pianino, a pełne jakiejś zadumy zwrotki ciekawie kontrastują z zaśpiewanym z siłą refrenem. Niemniej - mamy przecież całą masę remiksów, z których każdy (przynajmniej z tych, które znam) jest lepszy od oryginału. W ostatnim kawałku na albumie słyszę zaś teatralność, a nie jakieś szczere uczucia. Znowu szkoda, bo znowu jest tu fajne pianino (że też Freddie ukochał bardziej syntezatory...).
Istnieje sporo B-side'ów i wersji singlowych utworów z tego albumu. Ja znam tylko rozszerzoną wersję "I Was Born to Love You", o której nic dobrego nie mogę napisać, oraz "Stop All the Fighting" - bardzo syntezatorowy utwór z dziwacznym wstępem. Szybkie tempo i mocno zróżnicowane wokale Freddiego sprawiają, że ten B-side jednak mi się naprawdę podoba. To jest dowód, że Freddie nawet banalny tekst potrafił zaśpiewać interesująco. Z albumem powiązany jest niejako też wydane wcześniej na singlu "Love Kills", które samo w sobie jest piękną, dramatyczną balladą z nawet fajnym, płynącym syntezatorem w tle, ale znowu - zaprogramowany na prędkość światła automat perkusyjny tak posiekał oryginalną wersję, że nie jestem w stanie jej słuchać. remiksy to co innego. W ogóle remiksy utworów z "Mr. Bad Guy" - w większości stworzone już po śmierci Freddiego - dopiero pokazują, że album miał całkiem duży potencjał, ale produkcja zrobiła mu sporą krzywdę.

Podsumowując: prawie 41 min. Łącznie 11 utworów, z czego 1 szczerze kocham, 2 też kocham, ale dość słabo, 5 lubię, ale już bez żadnych szaleństw, 1 uważam za mocno przeciętny, a 2 zdecydowanie nie lubię. Album raczej dobry. Mógł być jeszcze lepszy, ale i tak przyjemnie go się słucha.

[shamar]

[IzaKali]

Płyta u mnie na solidną 4. Najmocniejsze kawałki tutaj to I Was Born To Love You i Love Me Like There's No Tomorrow. Myślę, że Freddie włożył w tą płytę tyle serca ile mógł, a że był to dla niego trudniejszy i może słabszy okres to płyta wyszła jak wyszła, ale fajnie że w ogóle się jej podjął, wiedząc że będzie zestawiana i porównywana z płytami Queen. I tę odwagę trzeba docenić.