News of the World na cenzurowanym

[mike]

Tracklista:

1. We Will Rock You
2. We Are the Champions
3. Sheer Heart Attack
4. All Dead, All Dead
5. Spread Your Wings
6. Fight From the Inside
7. Get Down, Make Love
8. Sleeping on the Sidewalk
9. Who Needs You
10. It's Late
11. My Melancholy Blues

Bonus EP - 2011:

1. Feelings, Feelings (take 10, July 1977)
2. Spread Your Wings (BBC version, October 1977)
3. My Melancholy Blues (BBC version, October 1977)
4. Sheer Heart Attack (live version, Paris, February 1979)
5. We Will Rock You (fast live version, Tokyo, November 1982)

Oszczędny w produkcji album z dwoma przebojami Queen, które ZNA KAŻDY. Skuteczna kontrofensywa przeciw punkowi?

[Navigator]

Ten album oprócz 2 "killerów" o których napisano już wiele, zawiera w sobie niemniej ciekawe, aczkolwiek mniej znane utwory jak spokojny, fortepianowy All Dead, All Dead, potem całkiem świetne Sheer Heart Attack - choć trochę chaotyczny, powiedziałbym że nawet ocierający się o wówczas bardzo popularny punk, ale za to jest "szybko i do przodu". Spread Your Wings - z ciekawymi zmianami tempa, Fight From The Inside - z takim "kroczącym rytmem", rock ' n roll'owo - glamowy Sleeping On The Sidewalk taki lekko zahaczający o blues, It's Late a z tych słabszych to trochę "niemrawy" Who needs you, oraz My Melancholy Blues - zbyt melancholijny za całość daję mocną 5, (bo to mój naj album z lat '70 ) a najlepszym utworem jest Spread Your Wings

[mumin_king]

Mój ulubieniec.

Szalenie niedoceniany, chyba tylko w Teraz Rock po całości widziałem reckę, która dawała maks gwiazdek. Reszta to biadolenie, że WATC, że WWRY. Abstrahując od ich sławy, są to poprawne numery, nie urywające culus a mające poruszać tłumy (w tej kategorii są bardzo mocni) od typowe Queen tamtych czasów. Po za tym jest to lekkie Who Needs You, które ma przewrotny tytuł w stosunku co do albumu i chyba tylko tutaj mógłbym się przyczepić. Obecnie nie rozumiem pomijania Sleepin on the Sidewalk oraz Fight From the Inside, może nie najlepsze zaśpiewane przez sianowłosego i Borsuka, ale dla mnie niezłe. No biorąc pod uwagę All Dead x2, które absolutnie wielbię chyba nawet bardziej od Sail Away Sweet Sister, i dla mnie jest najlepszą zaśpiewaną przez Briana. No i absolutne rarytasy, punk po królewsku, który rozwalał live, Get Down Make Love z ich ostatnim tak naprawdę eksperymentem instrumentami no i trzy cuda Spread Your Wings, It's Late i My Melancholy Blues, na ten moment nie wiem, który lepszy.

Wystawiłem 6, choć tak naprawdę album zasługuje na 5, bo ma jednak swoje słabsze momenty, ale chyba raczej nikt, prócz jakiegoś bezwzględnego fana Q, który szóstki będzie walił na lewo i prawo, jej tak wysokiej oceny nie da.

[Kacio94]

Kolejna świetna płyta, której znów troszkę brakuje do 6
Jest moc! tylko odrzucają mnie trochę następujące numery: 6, 8 i 9. Nie uznaję je za beznadziejne, po prostu nie trafiają tak do mnie jak reszta. Album cudo, nie mam co do tego wątpliwości, bo całość jest naprawdę świetna. Zasługuje na 5 z małym ale do 6

[Rob]

Dałem 4, bo to jednak dobry album.

Jak dla mnie, choć dałem tylko 4 płyta jest świetna i znakomita. Lekkość brzmień oraz spokojny klimat przeplatający się z częściowo mocniejszymi dzwiękami oraz drażniącym klimatem sprawia, że płyta uzyskuje dla słuchacza niesamowicie przyjemny zestaw skromnych, lecz naprawdę wyrafinowanych piosenek. Nie chę tutaj wymieniać najgorszych, czy najlepszych typów, bo, choć z mocnego, lecz wcale nie najlepszego uderzenia przy starcie płyty, aż do spokojnego i obojętnego jej zakończenia, krążek ten zasługuje w pełni na równe zainteresowanie.

[Tomasz]

Album zawsze oceniam jako całość.
Pierwsza rzecz, która ujmuje gdy bierze się go do ręki to intrygująca okładka z robotem - moja ulubiona zresztą wśród płyt Queen. Co do zawartości to płyta jest bardzo nierówna. Są momenty cudowne (My Melancholy Blues), dobre (It's Late - świetny kawałek w stylu Bad Company, wielka szkoda że Rodgers nigdy tego nie zaśpiewał na żywo), lekkie i przyjemne (Spread Your Wings) a także mega hitowe - WWRY i Champions. Te dwa utwory zna prawie każdy wąsaty (jak to śmiesznie brzmi na tym forum ) Janusz. Oklepane są do bólu, ale nadal porywają tłumy i są legendarne. Poza tym mamy eksperymenty w postaci punkowego Sheer Heart Attack i kosmicznego Get down, make love. Reszta albumu jest słaba, choćby takie nagrane w jednym podejściu Sleeping on the Sidewalk czy All Dead.

Nota: 4.

[daga]

Oceniam jak widze przedmówcy czyli 4.

Ostatnio w Teraz Rocku ktoś wybrał album jako coś szczególnego w dorobku Q. Jak ściezka dźwiękowa z filmu - My melancholy blues fakt pasuje mi to do Davida Lyncha.
Mam sentyment to moja pierwsza CD kupiona Queen (i oryginalna) i chyba 3 jakakolwiek CD.

Do dwóch mega hitów czasami nie mam serca, wyśpiewuje Wi will f.. you... ale są momenty who needs you... jakby John kreślił swoją przyszłośc w tym zespole.

[Michalzbiku95]

Nie uwielbiam tego krążka, ale bardzo doceniam. Fajna jest ta surowość, taki inny klimat jak na Queen. Do tego dochodzą utwory, które bardzo lubię jak: My Melancholy Blues, It's Late czy Spread Your Wings

Ocena: 5

[daga]

Jak patrze chyba to mój najmniej lubiany album Q z lat 70, bardziej wolę Jazz. Ale ma mega plus grafikę okładki, szkoda, że nie pokusili się na koncertach o jakiś taki element robota.

[Rysiu]

Ja dopiero dorastam do tego albumu - kiedyś go nie cierpiałem, teraz zaczynam zauważać coraz więcej jasnych punktów, ale niektóre rzeczy w stylu "Get down, make love" już na zawsze chyba zostaną dla mnie nie do przeskoczenia. Ale zgadzam się z Dagą - najsłabszy album w latach 70-tych.

No i ciekaw jestem jak zareagowali na niego fani w momencie wydania. Już "ADATR" wyraźnie wskazywał na to, że zespół odchodzi od brzmienia wypracowanego na pierwszych czterech płytach, ale to były może dwa albo trzy kroki w innym kierunku. NOTW to z kolei potężny szok oraz ostateczne pożegnanie z totalnie zakręconym stylem czterech pierwszych płyt - nie każdemu chyba się spodobało co się stało z ich ulubionym zespołem.

[OberstPrymas]

[Rysiu]

[Mandey]

Po operze moja ulubiona płyta z lat 70tych. Lubię ten brud brzmieniowy i prostotę utworów. Dla wielu ta płyta stoi tylko tymi dwoma największymi przebojami ale tak naprawdę to te mniej znane kawałki są siłą tej płyty. All Dead All Dead, Fight From The Inside, It's Late czy My Melancholy Blues to są prawdziwe perełki w ich dyskografii. Johnowe Spread Your Wings to chyba jeden z bardziej niedocenianych utworów tego gościa wśrod krytyków muzycznych. Okładka ogień. Po Dangerous Jacksona i Animals Floydów moja ulubiona jeśli chodzi o muzykę rozrywkową.
Ocena 5.

[Mefju]

Ode mnie czwórka, ale taka z dużym plusem!

To taka trochę miła odskocznia od tego co nam fundował zespół w ostatnich latach. Po tym całym przepychu dobrze jest posłuchać sobie czegoś co prawda niekoniecznie lżejszego ale jakby mniej wymagającego. Niestety, jednak i tu trafiają się potworki, które do mnie nie przemawiają, na szczęście jest to rekompensowane genialne hajlajtami. Z potworków wymieniłbym "SHA", który brzmi jakby komuś zęby piłowali, no i kończy się tak nagle... w sumie do zakończenie świetnie pasuje do tytułu utworu - tak, że już bardziej się nie da! Ale to wcale tej kompozycji nie ratuje. Podoba mi się tu tylko takie charakterystyczne, króciutkie solo na bębnach. Kolejny potworek to "Who Needs You". Może nie jest zły jako taki, ale jak dla mnie nie pasuje do tej płyty i źle mi się go słucha w jej kontekście. Wybiórczo też nie bardzo daje radę... Egzotyka to raczej działka "Jazzu" i to tam bym tą kompozycję umieścił. No i to tyle z potworków, lecz oprócz hajlajtów są jeszcze niestety rzeczy mi do bólu obojętne jak "Fight From The Inside" czy WWRY i WATC. Ok, o ile to drugie w podniosłych momentach daje radę, to już WWRY spływa po mnie jak po kaczce. I zgadzam się z Mandey'em że solą tej płyty jest właśnie wszystko inne, a nie to co weszło - można śmiało powiedzieć - do kultury masowej i co stało się pewnymi jej memami.
No ale na szczęście reszta płyty to już same wspaniałości. O ADAD czy SYW już pisałem niejednokrotnie na starym forum jakie to genialne i tu już nie chcę się powtarzać, natomiast muszę przyznać, że polubiłem rybo dwudyszna "It's Late", które mnie kiedyś od siebie odrzucało... aczkolwiek dalej nie potrafię zrozumieć fapujących do tego ludzi, którzy kiedyś w survivorze płyty usiłowali doprowadzić tą kompozycję do zwycięstwa. O i jeszcze MB... znaczy to lubiłem od zawsze ale na początku to tak tylko średnio, zaś teraz to chyba moja ulubiona kompozycja na płycie.
Czy o czymś zapomniałem? Ano tak - o SOTSW - fajne, ale culus nie urywa i na ocenę płyty jakoś nie wpływa.

[Gnietek]

Ponieważ recenzuję po 3 płyty dziennie, drugiego dnia wypadły mi same płyty wybitne. Aż by się chciało coś skrytykować, ale jak?

Wiadomo, płyta o wiele uboższa, jeśli chodzi o produkcję, co jednak niekoniecznie wyszło jej bokiem. Wiadomo, płyta z dwoma hitami stadionowymi, które jednak niekoniecznie podnoszą jej poziom. A tak poza tym to wciąż wczesne Queen z mnóstwem szalonych pomysłów, jajcarskie, klimatycznie i genialnie zagrane oraz zaśpiewane.
Nie powiem nic odkrywczego (na tym forum, bo gdzie indziej to bym wywołał zdziwienie), jeśli powiem, że najlepszym singlem jest tu mało znane "Spread Your Wings", czyli kolejna cudowna ballada Johna. Pewnie, że jeszcze lepiej brzmi w wersji dla BBC, zwłaszcza końcówka roxuje, ale nie ma co narzekać i na albumie. Uważam, że poza tym już nic tutaj nie osiąga tego poziomu, ale lubię też bardzo długie, zaprawdę rockowe "It's Late", które ma dość ciekawą konstrukcję. W zwrotkach instrumenty ledwo słychać, pozwalają one wokalowi Freddiego wyjść na pierwszy plan, ale w refrenie to one wyraźnie wychodzą na przód, a w końcu mamy do czynienia z rozwijającą się ścianą gitary, basu i perkusji. Lubię zwiewny, szybki, beztroski Brianowy bluesik "Sleeping on the Sidewalk", co w moich ustach jest wielkim komplementem, bo ja za bluesem nie przepadam. Jeszcze bardziej zwiewna jest następna balladka Johna, czyli hawajskie (czy innowyspowe) "Who Needs You" (kiedy zamknę oczy, widzę zespół półnago, odzianych tylko w girlandy kwiatów, na plaży, z instrumentami zrobionymi z kawałków palmy i kokosów ). Wiem, że tu się go hejtuję, ale co mi tam! Przyznam się też, że lubie "Dżamejkę" Led Zeppelin. O wiele bardziej niż "Schody do nieba". Aha, lubię też "Sheer Heart Attack" (piosenkę, nie album!) Queen, razem z Freddiem śpiewającym, jakby go poraził prąd i ze świdrowaniem w końcówce. Jedyne, co by mi tu mogło przeszkadzać, to brak zakończenia. Mam słabość do kakofonicznych dźwięków, więc nie zdziwię też nikogo, jeśli dodam, że w "Get's Down, Make Love" najbardziej kręci mnie... jakby to nazwać? solówka? No, wiadomo, o co chodzi. Eksperymenty z dźwiękami to coś dla mnie! Chociaż nie powiem, że drapieżny i ociekający pożądaniem wokal Freddiego nie robi na mnie wrażenia. Nawet jeśli mam orientację przeciwną do niego, myślę, że rozumiem, co tabuny gejów mogły w nim słyszeć (z widzeniem gorzej). Zostawmy już sprawy dziwne i intymne , a przejdźmy do kolejnych ballad. "All Dead, All Dead" tak mi wyciska łzy z oczu, że zapominam, iż Brian płacze o kocie i że jest kiepskim wokalistą. Na serio porusza mnie ta piosenka, a że jeszcze rozwija się i staje się potężna, to i wzruszenie się potęguje. "We Are the Champions" byłoby może nawet miłe, ale zdecydowanie za bardzo się osłuchało. Sam kontrast między cichymi zwrotkami a głośnym refrenem jest oczywiście że chwytliwy. Doceniam też zdolności wokalne Freddiego. Nadzwyczajny utwór to jednak nie jest. Rapowane "We Will Rock You" też by żadną tragedią nie było, gdyby nie jego ciągłe wałkowanie przez wszelkie media i Briana. Jak się wmawia, że utwór przeciętny jest wybitny, to jego ocena mocno spada. Do śpiewanego i granego przez Rogera (powiedzmy sobie szczerze - to jest utwór solowy Rogera) "Fight from the Inside" mam jakąś słabość. Może to przez zawadiacko śpiewany refren, może przez klimat przypominający T. Rex, sam nie wiem. Wreszcie nastała pora, kiedy na serio coś skrytykuję. Nie cierpię "My Melancholy Blues"! W wersji nagranej dla BBC jest jeszcze jak cię mogę, ale tu Freddie tak gardłuje, tak sztucznie się wczuwa, że nawet na trzeźwo dostaję kaca, o którym zdaje się traktować ta pioseneczka. Nic nie pomaga fakt, że melodię ma ładną.

Podsumowując: 39 i pół min, łącznie 11 piosenek, w tym 1 szczerze kocham, 6 lubię bez zastrzeżeń, 3 też lubię, ale nieco mniej, a 1 nienawidzę. Czyli znowu bardzo dobra płyta i moim zdaniem całkiem równa. Jeśli wyłączam ją przed ostatnią piosenką, to w ogóle wydaje mi się idealnie równa, niemal równa dwóm poprzedniczkom (zastosowano tu grafomańsko grę słów ). Queen bez producenta z prawdziwego zdarzenie zaskakująco dobrze sobie radziło.