Jazz

[Atrus]

A co mi szkodzi, najwyżej sam będę pisał. W każdym razie temat dla fanów dmuchania w trąbę, zamiatania talerze i szarpania kontrabasu. Żartowałem z tym kontrabasem, przecież nikogo nie obchodzą basiści. Jednym słowem jazzu, muzyki dla prawdziwych mężczyzn i fałszywych kobiet. A także hipsterów i innych nieudaczników. Piszemy o płytach, które lubimy, wykonawcach, których słuchamy, kompozytorach, których szanujemy i basistach, których ignorujemy. Na rozruszanie tematu zacznę od doskonałej płyty, której słucham na okrągło od dwóch tygodni, czyli o:


Generalnie nie przepadam za formatem tria fortepianowego. Zwykle dominacja jednego instrumentu nad pozostałymi jest zbyt widoczna, sekcja rytmiczna się nie wychyla, żeby nie przeszkadzać pianiście, który tam sobie prawda coś plumka, sam sobie akompaniuje, nie musi nikomu ustępować pola, a jak już, to na wpuszcza basistę na krótkie solo (brrr), albo pozwala perkusiście ponapieprzać w to, co tam ma akurat pod ręką (brrrrrr) i tak to wygląda. Są oczywiście wyjątki, np. tria Billa Evansa, Keitha Jarretta czy Oscara Petersona, które nagrały wiele znakomitych płyt, ale i na nich zachodzą te sprawy, o których pisałem

Natomiast z tym albumem jest zupełnie inaczej. Fakt, nazwisko Duke'a jest napisane na okładce większą czcionką. Ale to może kurtuazyjny gest szacunku dla starszego (miał wtedy 63 lata, Mingus i Roach byli koło czterdziestki). Muzycy grają, że posłużę się takim banalnym określeniem, jak jeden organizm. A jednocześnie brzmią, jakby ich było co najmniej dwa razy więcej. Muzyka jest głośna, energiczna, świeża i intensywna, chociaż nie brakuje spokojniejszych i lirycznych fragmentów - jak chociażby kończące album "Solitude". Absolutnie obłędne wykonanie "Caravan" - jak najdalej od skostniałego, akademickiego podejścia, za to z Maxem Roachem, który gra chyba co najmniej czterema rękoma, wkurwiony Mingus zrywający struny grubości kciuka i sam Książę, dudniący w niskich rejestrach, improwizujący ragtime - dzieje się dużo. W niecałe pięć minut. A sam album trwa trochę ponad pół godziny - idealnie, żeby zapętlić co najmniej dwa-trzy razy z rzędu.

Do posłuchania na spotify i tu:
https://www.youtube.com/watch?v=9ZZCxQrM_aA

Jak będzie odzew, to napiszę jeszcze o paru płytach, w końcu jest sesja, trzeba robić coś konstruktywnego.

[OberstPrymas]

Lubię jazz, ale raczej w małych dawkach. Jeśli miałbym wybrać ulubionego pana grajka to pewnie postawiłbym na Django Reinhardta.

W ogóle posłuchałbym sobie jakiś murzynów na trąbkach, ale ciężko mi się wczuć w większość poważnych_i_bardzo_wysublimowanych_jazzów. Może panie Artusie, znasz pan coś do czego można potupać nóżką, pokręcić główką i w ogóle mieć jazzowy fun. Jeśli wiesz o czym mówię.

[NAR]

wstęp <33

Ja z jazzem bardzo ostrożnie. Powolutku, ale jednak sukcesywnie idę do przodu, nie śpieszę się. Jeszcze z dwa lata temu takie Bitches Brew było dla mnie asłuchalne, a obecnie co jakiś czas sobie wracam i za każdym razem coś nowego odkrywam. Moją ulubioną dżezową płytą na dzisiaj jest:
od pierwszej do ostatniej sekundy bezbłędna. Najbardziej lubię chyba drugi numer - Resolution, ale to takie luźne typowanie pozbawione sensu, bo płyty słucha się całościowo.

[lookaug]

[Atrus]

[OberstPrymas]

Ogarnę :3

[whoatemydinner]

Jako nieogarnięty słuchacz rzędu 3. nie jestem w stanie słuchać jazzu aktywnie, bo mnie zazwyczaj strasznie nudzi. Tzn. ten tradycyjny, typu fiftisowy Miles Davis. Bo późniejsze transformacje gatunku, które do tej pory słyszałem, średnio mi po prostu leżały. Bitches Brew nie przeszedłem jeszcze pierwszej połowy w życiu, bardzo mi nie leży ta muzyka, smutna prawda o moi.

Z drugiej strony uwielbiam inspirację jazzem w innych gatunkach i fuzję ich z elementami jazzu. Np. te freestyle'owe dęte wstawki na ostatnich dwóch albumach Talk Talk (post we właściwym temacie już wkrótce się pojawi :* ). To jest to, co mi się strasznie podoba. Ale najlepsze to połączenie jazzu i punku. Wychodzi z tego inteligentne nawalanie w instrumenty. Nie mam jakiegoś wielkiego obeznania w świecie punków którzy lubią sobie jazzowo poimprowizować, ale ta płyta, z której kawałek zresztą raz wrzuciłem do QW, to jest klasa:



Zespół to Midori, czyli jazz-punkowa grupa złożona z muzyków raczej grających w klimatach czysto jazzowych z tego co mi się udało na razie o nich znaleźć w sieci w języku angielskim, oraz wokalistki i gitarzystki, która na co dzień wydaje płyty i single j-popowe. Muzyka zawarta na krążku oscyluje między chaotycznym jazzem, agresywnym lo-fi oraz piosenkami typu "o, ale ta piosenka ma słodką melodię a nie zaraz ona jest o zabiciu całej rodziny HELP". Osobiście się zakochałem od pierwszego odsłuchu i polecam wszystkim, którzy chcą sobie posłuchać eksperymentalnego rocka z duuuuuuużymi naleciałościami jazzowymi. Płyta to あらためまして、はじめまして、ミドリです。Mam nadzieję, że rozjaśniło to pewne wątpliwości.

No i przy okazji: ma ktoś (Atrus?) jakieś fajne fuzje agresywniejszego rocka/punku z jazzem? Może być w sumie już nawet że noise. :p Pamiętam, że kiedyś wrzucałeś jakiś kawałek bardzo krótki do QW i był w tym klimacie, którego szukam, ale za wafla nie pamiętam, co to było i jak się nazywało. Pomocy :<

[Xavi]

Według mnie najlepsza płyta na start to 'Time Out' Brubecka. Nawet Bizon to uważa za klasyk ;p Do potupania nóżką idealne. I nie tylko.

To powinieneś nawet znać Oberst:

https://www.youtube.com/watch?v=vmDDOFXSgAs

Kiedyś się wypowiem w tym temacie, ale póki co żaden znawca ze mnie. Płyt znam już w sumie troszkę, ale dalej nie umiem pisać o tej muzyce z lekkością Atrusa. Na pewno jednak pójdę w inną stronę i polecę czymś nowym. Fire! Orchestra ktoś kojarzy? Powstali w 2013, obecnie grają w 30-ludzia na scenie.

https://www.youtube.com/watch?v=Z53ltfMGbLY
https://www.youtube.com/watch?v=NqoBUuA ... 53ltfMGbLY

dla ludzi lubiących Swans po odrodzeniu obowiązkowo. Szczególnie pierwsza część dwójki niszczy. Serio, słuchać.

[NAR]

https://www.youtube.com/watch?v=V4hSUDCWKDc - koniec tematu.

A to Fire to chyba nie takie nowe przecież

[Xavi]

Zwykle się gada o jakichś starych murzynach z lat 50-tych to 2013-ty nie brzmi tak staro ;p

[OberstPrymas]

Właśnie ogarnąłem. I postanowiłem ogarnąć na Spoti pana Goodmana. Właśnie o takie jazzy mi chodziło :3

[Rysiu]

Ja z jazzem nigdy nie byliśmy przyjaciółmi. Ale nie, że wrogami - po prostu zupełnie sobie obcy i obojętni, nie dążący raczej do poznania się nawzajem. Marzę co prawda o tym, aby kiedyś tę zaległość nadrobić, ale czasu nie ma szczególnie, że nawet rockowych klasyków nie wszystkich znam. Póki co kojarzy mi się tylko z takim okropnym przynudzającym pitu-pitu na trąbce (sorry, Miles), ale domyślam się, że to nie jedyne oblicze tej muzyki.

Jedyny mój głębszy i satysfakcjonujący kontakt z jazzem, a raczej klimatami okołojazzowymi, to film "Chicago". Wiem, dla wielu tandeta, kicz, za dużo fajerwerków i okropny przerost formy nad treścią, taki troszkę musicalowy kill-bill. Ale ścieżka dźwiękowa z tego to dla mnie cudo klasy zerowej, gdybym miał kiedyś robić top-10 najlepszych płyt słyszanych w życiu załapałoby się może nawet i w pierwszej trójce.

[kater]

[KrzysiekP]

Lubię jazz, ale najbardziej na żywo. Kiedyś próbowałem być mondry i słuchałem tych murzynów kiwając z aprobatą głową, ale po latach widzę, że niewiele z tego zrozumiałem. Ciar nie było. Teraz bardziej gniew. Ale te klasyki to spoko są.

[Atrus]

[lookaug]

Mam głupie pytanie. Ktoś wie może co to za motyw na początku tego filmiku? https://www.youtube.com/watch?v=haAZLQu8gok To w ogóle skądś pochodzi czy to po prostu jakaś jazzopodobna muzyczka ze stocku? Bo to jedna z rzeczy, którą słyszę co jakiś czas w różnych miejscach i dręczy mnie to za każdym razem.

[KrzysiekP]

Ja jak składam poszetke to taka muza zawsze leci w tle.