Roger twierdził, że ten album był bardziej dopracowany i ogólnie bardziej udany niż "Fun in Space". Ja twierdzę dokładnie odwrotnie. Przede wszystkim ubolewam, że na solowym albumie kogoś, kto jest przede wszystkim perkusistą, i to nie byle jakim, są chyba wszędzie jakieś automaty perkusyjne. Jeśli nawet gdziekolwiek jest tu żywa perkusja, to musi być mocno przetworzona. Cała sekcja rytmiczna w ogóle leży, bo w każdym kawałku brzmi jak monotonna praca jakiejś fabrycznej maszyny. Ja wiem, że tak właśnie miało być, ale efekt męczy uszy i dzisiaj wszystko to, delikatnie mówiąc, trąci myszką. Wiemy już, że produkcja jest tragiczna , a co z kompozycjami? Są bardzo proste, gdyż nacisk położono na klimat (nie taki jak lubię) i teksty (a te mnie mało interesują). No ale prześledźmy poszczególne piosenki, tak dla formalności.
Z całą pewnością wybrano właściwe utwory na single. Utwór tytułowy ma akurat całkiem przyjemną atmosferę, pełną zadumy. Z kolei pełne wściekłości "Man on Fire" ma refren, który od razu zapada w pamięć. Ułatwia to bardzo rytmiczne skandowanie tekstu przez naprawdę nieźle oddającego uczucie gniewu Rogera. Zresztą w sumie o zwrotkach można powiedzieć to samo. Gdyby tylko nie ta zwalona sekcja rytmiczna, byłyby to świetne utwory. Nic dziwnego, że sprawdzały się na żywo. Z całą pewnością bardzo dobrze wypadło też "Racing in the Street", cover Bruce'a Springsteena. Nie lubię Bossa, a już tej rozwleczonej, powolnej piosenki w szczególności. Taylor zaśpiewał (a raczej wyrecytował ) ją tak około dwukrotnie szybciej , dodał ognia (mocno akcentując początek niektórych wersów), a ponadto wzbogacił aranżację. Tu klawisze brzmią ładnie, sentymentalnie. Zróżnicowany podkład muzyczny, raz głośny, raz prawie niesłyszalny, idealnie podkreślają zmiany nastroju w poszczególnych częściach utworu. jest gitara akustyczna, a syntetyczną perkusję wycofano w tło. Tak powinna brzmieć cała ta płyta!
"I Cry for You" to szalony eksperyment z przetworzony wokalem Rogera (nienaturalnie wysokim i zwielokrotnionym), który mnie na serio bawi i wprawia w dobry nastrój. Trudno jednak porównywać to dziwadło z normalnymi piosenkami. Duet Rogera i pana ze Status Quo w "It's an Illusion" niexle buja i ma nieco rockowego ognia. Myślę, że od biedy też mógł stać się przebojem. Dałoby się też powiedzieć coś dobrego o "Killing Time", bo ten kawałek nawet nie jest taki monotonny, a w środku ma coś, co można by nazwać orkiestracją na syntezatorach i wokalu (podobno Freddiego) - całkiem miły moment. Głos Rogera też fajnie wznosi się i opada. W sumie jednak poza tą "orkiestrowaną" solówką piosenka jest raczej nijaka, a sztuczna perkusja i jeszcze gorszy niby-bas skutecznie mnie do niej zniechęcają. W "Beautiful Dreams" jest jeszcze gorzej, bo nawet nie ma takiej solówki. Wprawdzie stworzono klimat postapokaliptyczny (czy może bardziej protoapokaliptyczny), o którym zdaje się mówić tekst (dość niejasny), ale jedno że jest to klimat bardzo nieprzyjemny, drugie, że znam o wiele lepsze jego przedstawienia u innych wykonawców. W "Abandonfire" interesujący jest chyba tylko chórek, który tworzy wraz z wokalem prowadzącym całkiem fajny dialog (żeby nie było - to jest dialog Rogera z samym sobą, bo tylko on nagrywał tu wokale ). No dobra, jest tu nieco energii, a ostatnia zwrotka, która trochę zmienia atmosferę, sprawia, że utwór staje się zróżnicowany. Nawet można powiedzieć, że refren zapada w pamięć i jakaś przebojowość tu jest. Problem w tym, że i tak utwór ten wcale nie zachęca, żeby do niego wracać. Trzeba by go przearanżować.
Wokal w "Young Love" to wszystko to, czego w wokalu Rogera nie lubię - bardzo wyraźna chrypka, wrażenie, że facet jest staruszkiem mającym mało siły do wydobywania z siebie głosu. W dodatku kompozycja jest tak nijaka, że nawet gitara i pstrykanie palcami nic jej nie mogą pomóc. "Masters of War" tworzy dokładnie taki sam nastrój jak "Beautiful Dreams". Beznadziejnie brzmiących syntezatorów tu już nic nie zasłania. W dodatku ich dźwięk w miarę rozwijania się utworu narasta. Tylko jedno sprawia, że powiem coś dobrego o tym kawałku - znam oryginał. Nienawidzę, szczerze nienawidzę "Masters of War" w wykonaniu Boba Dylana. Jeśli się zestawi obie wersje, to nagle słyszę, z jakim artyzmem Roger śpiewa, jak artykułuje swój gniew, a nawet że podkład mógł być gorszy. Jeśli jednak nie zestawiam, to jest to utwór gorzej niż słaby.

Podsumowując: prawie 42 min. Łącznie 10 piosenek, z czego 1 kocham (ale nie tak z całego serca, jak mówią przykazania miłości), 4 całkiem lubię, 3 raczej nie lubię, a 2 nie lubię zdecydowanie. Jakiś potencjał w tym wszystkim był, ale pan pałker go zmarnował. Nie byłoby mi zresztą źle, gdyby ten album w ogóle nie powstał.