Greatest Hits:

1. Bohemian Rhapsody
2. Another One Bites the Dust
3. Killer Queen
4. Fat Bottomed Girls
5. Bicycle Race
6. You're My Best Friend
7. Don't Stop Me Now
8. Save Me
9. Crazy Little Thing Called Love
10. Somebody to Love
11. Now I'm Here
12. Good Old-Fashioned Lover Boy
13. Play the Game
14. Flash's Theme
15. Seven Seas of Rhye
16. We Will Rock You
17. We Are the Champions

Greatest Hits II:

1. A Kind of Magic
2. Under Pressure
3. Radio Ga Ga
4. I Want It All
5. I Want to Break Free
6. Innuendo
7. It's a Hard Life
8. Breakthru
9. Who Wants to Live Forever
10. Headlong
11. The Miracle
12. I'm Going Slightly Mad
13. The Invisible Man
14. Hammer to Fall
15. Friends Will Be Friends
16. The Show Must Go On
17. One Vision

Greatest Hits III:

1. The Show Must Go On (live, 1997) (Queen + Elton John)
2. Under Pressure (Rah Mix) (Queen + David Bowie)
3. Barcelona (Freddie Mercury + Montserrat Caballé)
4. Too Much Love Will Kill You (Queen)
5. Somebody to Love (live, 1992) (Queen + George Michael)
6. You Don't Fool Me (Queen)
7. Heaven for Everyone (Queen)
8. Las Palabras de Amor (The Words of Love) (Queen)
9. Driven By You (Brian May)
10. Living On My Own (Freddie Mercury)
11. Let Me Live (Queen)
12. The Great Pretender (Freddie Mercury)
13. Princes of the Universe (Queen)
14. Another One Bites the Dust (1998 remix) (Queen + Wyclef Jean)
15. No One But You (Only the Good Die Young) (Queen)
16. These Are the Days of Our Lives (Queen)
17. Thank God It's Christmas (Queen)

Która kompilacja jest najlepsza? Jak oceniacie zawartość każdej z nich (czego zabrakło, co nie powinno się znaleźć)? Czy uważacie, iż decyzja o wydaniu GH III była kontrowersyjna? Piszcie! Głosujcie!

Składanka zrobiona typowo pod "radiową publikę" na każdej części same przeboje tzn. I i II to zawartość obu dekad, natomiast część III to takie niewiadomoco pewnie chodziło tutaj o zainteresowanie ww. publiki, że Queen istnieje jeszcze w innym wydaniu - ot taki bonusik choć nie powiem - efekt marketingowy chyba zdał egzamin
trudno jest oceniać takie składaki, ciężko jest ustalić jakieś miarodajne kryterium, ale dla prawdziwego fana to wyrzucenie kasy w błoto, gdyż ów zdecydowanie preferuje klimaty regularnych albumów. Dla mnie to niestety niewypał. Taką składankę mogę sobie sam skleić - tylko pytanie: Quuffa! po co?

och, te czasy... *przypominają mu się klasy 1-3 podstawówki*

od Platinum Collection zaczynałem przygodę z Queen pamiętam. Największe hity Queen z lat 70., 80. i 90. w jednym miejscu - dla mojego 11-letniego cz coś w ten deseń umysłu to było nie do pomyślenia. Pamiętam, gdy słyszało się to z pokoju jak rodzice puszczali. Przy I Want To Break Free: "o, to ich?". Przy The Show Must Go On: "O, to też ich?". Przy WWRY/WATC: "no dobra, ale to NAPRAWDĘ ICH?". To były czasy, jak się człowiek jeszcze podniecał niepohamowanie takimi rzeczami. Potem zacząłem sam z siebie katować te trzy płytki, szczególnie GH3 z jakiegoś powodu znanego tylko i wyłącznie małemu mnie. A potem się dowiedziałem jak piracić płyty i w tamtym momencie zacząłem przesłuchiwać całą dyskografię. Ale, jakby nie patrzeć, Grejtest Hitsy były dla mnie początkiem drogi nie tylko ku byciu wielbicielem Queen, ale także ku słuchaniu muzyki. Dobra rzecz w dobrym czasie, można by powiedzieć.

Same płyty mają oczywiście sens: wszystkie single, które osiągnęły sensowne miejsca na UK liście przebojów wchodzą na składankę przez co każda osoba kojarząca z radia Queen może mieć te wszystkie utwory zawsze i wszędzie. Plus sporo singli Queen, szczególnie w latach 70., roxowało, więc jak ma nie być dobrze z poziomem tu. Dla mnie GH1, obok ANATO, stanowi najlepszą bramkę do zespołu dla osoby całkiem zielonej w tym temacie.

Tą bądź tę płytę ciężko podsumować... w pochlebnych słowach. Jest to część degeneracji twórczej tego zespołu. Kiedy poprzednie 2 albumy były wypchane po brzegi hitami/singlami - dla niektórych brakowało miejsca. Tutaj? Do kilku singli dorzuca się jakieś dziwne twory, które jedynie były, w jakiś tam sposób, popularne. I to nie zawsze.

Zaopatrzyłem się w ten album dla kilku numerów:
UP (RAH mix) (bo szkoda mi było kasy na 2 single, z różnymi wersjami. Wyszło taniej kupić "regularny album", z najpełniejszą).
Heaven for Everyone - bo nie miałem, lepszej, wersji singlowej
Thank God It's Christmas - bo nie miałem tego wcale, na żadnej płycie.

W mordę... właśnie zdałem sobie sprawę, że kupiłem to tylko dla 3. numerów.

Jak rzekłem wcześniej - dobór utworów sprawia wrażenie dopychania płyty czym się da. O ile można wyjaśnić takie:
Barcelona, Driven By You, The Great Pretender czy nawet Somebody to Love (live, 1992) to, co tam robią:

The Show Must Go On (live, 1997) - największy WTF tego albumu. O co chodzi z tym numerem? Czy to robi za jakiś bonus? Nowość?
Las Palabras de Amor (The Words of Love) - niby upchnięty bo się gdzieś tam nie zmieścił? Nie przekonuje mnie to.
Living On My Own (Freddie Mercury) - A cóż to? Przecież w tym remixie to nie był hit. Hitem było w remixie No more brothers
Princes of the Universe (Queen) - numer spopularyzowany przez serial. Czy to jest powód?
Another One Bites the Dust (1998 remix) (Queen + Wyclef Jean) - to było na listach może ze 2 miesiące ale... JAK TO PASUJE DO CAŁOSCI?
No One But You (Only the Good Die Young) - to też zwykły singiel a nie żaden hit.


Moja ocena 2/6. Choć dla kogoś, kto nie miał wcześniej tych numerów pewnie byłaby jakieś 3+/6

Greatest Hits I

Można powiedzieć, że jest to przykład, jak robić składankę. Są tu najbardziej znane utwory Queen z lat 1974-1981 (a jednoczesnie kawałki prezentujące wysoki poziom muzyczny), zmyślnie poukładane (końcówka jednego kawałka zwykle pasuje do początku następnego; wszystko kończy się zestawem "We Will Rock You" / "We Are the Champions", jak na koncercie) i reprezentujące najróżniejsze oblicza Queen. Są kawałki ciężkie ("Now I'm Here", "Fat Bottomed Girls") i filigranowe ballady ("Save Me", "Killer Queen"), są te najbardziej pogmatwane kompozycyjnie ("Bohemian Rhapsody") i najprostsze (wspomniane już "We Will Rock You"), jajcarskie ("Bicycle Race", "Good Old-Fashione Lover Boy") i stylizowane, np. na rockabilly ("Crazy Little Thing Called Love"). Zaczynałem swoją przygodę z Queen od "Platinum Collection" i dzięki tej pierwszej płycie zestawu zrozumiałem, jak różnorodne było zjawisko zwane Queen. Inna rzecz, że grupa miała kawałki lepsze od wielkich hitów na swoich longplayach.
Podsumowując: ponad 58 min. Łącznie 17 piosenek, z czego 2 szczerze kocham, 5 niemal tak samo, 5 lubię umiarkowanie, a 5 raczej nie lubię. Czyli dopasowanie do moich gustów nie wychodzi najlepiej, ale sprawdza się po prostu jako dobrze zrobiona składanka.